Tijdens een après-ski komt de zoon van Paul, een geneeskundestudent, in contact met een groep artsen uit Amsterdam. “Later bleek één van hen corona te hebben. Een week na thuiskomt werd mijn oudste zoon ziek, werd ik ziek en werd mijn vrouw ziek. Eigenlijk werd iedereen, in totaal zeven mensen ziek, in meer of mindere mate.” Nu ruim twee weken later zijn zij allemaal weer hersteld.

‘Doen waarvoor je geboren bent’

We spreken Paul voor onze onderzoek Spoedzorg. Dat staat helemaal in het teken van zorgverleners die te maken krijgen met de enorme toename van coronapatiënten. Nu hij weer beter is, jeuken zijn handen om weer mee te draaien op de huisartsenpost waar hij werkt. “Als arts wil je erbij zijn en doen waarvoor je geboren bent.” Volgens de voorgeschreven regels kan Paul 24 uur na herstel weer aan de slag, maar hij wil geen enkel risico lopen om anderen te besmetten. En dus blijft hij nog een paar dagen extra thuis. “Wanneer ik weer kan gaan werken, daar hebben we echt over lopen puzzelen. De richtlijn is: als u een dag koortsvrij bent, kunt u weer aan het werk. Daar had ik toch wel twijfel bij. We weten van een gewone griep dat het soms weken duurt voordat mensen volledig klachtenvrij zijn. Het is toch een dilemma voor artsen wanneer je weer aan het werk kunt.”

Getest op het coronavirus is Paul overigens niet. ‘‘Toen ik beter werd, vond ik toch dat het verstandig was de GGD even te bellen voor een second opinion. Ik was klachtenvrij, geen koorts, helemaal niks meer. Ook het advies van de GGD was: gewoon weer aan het werk. “Op dat moment had testen geen zin meer. “De koorts was al gezakt en dan is het virus moeilijk te testen. Je hebt dan een risico op een vals negatieve test. Dan heb je het virus wel, maar dat komt niet uit de test.” Maar voor hem is er weinig twijfel, alles symptomen wijzen op het coronavirus.

‘Unheimisch’

Voor Paul ziek werd, had hij nog een dienst op de huisartsenpost. “Je ziet de hele avond mensen met benauwdheidsklachten, klachten die typisch horen bij het coronavirus. Dan moet je beslissen: naar het ziekenhuis, antibiotica of niet? Het is heel erg anders dan anders. De sfeer is een beetje afstandelijk. Iedereen is een beetje uit zijn doen.” De nieuwe protocollen waren toen al ingevoerd op de huisartsenpost, patiëntenstromen werden gescheiden en aan de telefoon werden patiënten al geselecteerd. “Mensen met symptomen van het coronavirus worden apart gezet in een wachtkamer en krijgen meteen een mondkapje op.” Het voelt allemaal een beetje ‘unheimisch’, volgens Paul. “Maar we kunnen niet te nonchalant doen, zeker niet zolang we nog niet goed weten hoe het virus zich gedraagt. Dit virus is veel feller dan andere virussen, dus dan ga je steeds draconischer maatregelen nemen.”

In de veertig jaar dat hij huisarts is heeft hij nog nooit zoals meegemaakt. Ook de Mexicaanse griep elf jaar geleden leek in de verste verte niet op de situatie waar we nu voor staan. “In het begin werd gezegd: ‘Het stelt eigenlijk niet zoveel voor’. Maar het blijkt toch wel heftiger dan wij dachten. Gelukkig zijn wij er goed vanaf gekomen, maar het had ook anders kunnen lopen.” Paul ziet ook een voordeel: “Als ik inderdaad het virus heb gehad, ben ik zeer waarschijnlijk immuun.”

Wil je ook weten wat andere zorgverleners, zoals ambulancemedewerker Max meemaken? Lees dan hier zijn dagboekverslagen van dag 1, dag 2 en dag 3.