‘Ik ga er iets aan doen’

Op haar blog waarop ze verhalen schrijft over haar leven met een gastric sleeve schrijft ze: ‘Zoals zovelen worstel ik al mijn hele leven met overgewicht. Ik heb me jaren niet gewogen omdat ik het niet wilde weten. Diëten werkten slechts tijdelijk en sporten durfde ik echt niet. Het omslagpunt voor mij kwam toen ik in mei 2018 een lange roadtrip door de Verenigde Staten ging maken. Ik wilde de dag voor vertrek mijn koffer wegen, en toen ik op de weegschaal ging staan met mijn koffer kreeg ik een foutmelding. Het maximale gewicht van 150 kilo was overschreden… Ik schrok me kapot en ging er zelf op staan: 145 kilo. Ik besloot meteen om er na mijn vakantie echt iets aan te gaan doen.’

Screening

Zo gezegd zo gedaan. De huisarts van Anneloes verwijst haar direct door naar de Nederlandse Obesitas Kliniek (NOK). Deze instelling verzorgt de voor- en nazorg voor maagverkleiningsoperaties voor bepaalde ziekenhuizen. Er zijn landelijke richtlijnen waaraan patiënten moeten voldoen voordat ze groen licht krijgen voor de operatie. Dat is ook belangrijk voor de zorgverzekeraar die de operatie dan vergoedt. Zo moet je een BMI hebben van meer dan 40 (BMI betekent Body Mass Index en is een index voor het gewicht in verhouding tot lichaamslengte). Een BMI van 35 kan volstaan als je lijdt aan ziektes die verergeren door overgewicht, zoals diabetes, hoge bloeddruk of slaapapneu.

Ben je bereid om dingen op te geven?

Anneloes vertelt over de eerste informatiebijeenkomst: ‘Eerst kreeg ik, met een tiental anderen, een algemene uitleg over wat zij doen en waar je praktisch mee te maken kunt krijgen als je voor dit traject kiest. Ik had al best veel speurwerk gedaan, toch schijnen er veel mensen af te haken na deze middag. Zo is het een dure operatie en een duur traject. Je bent een aantal jaren je eigen risico kwijt. Je moet steeds naar het ziekenhuis voor controles, daaraan ben je reiskosten kwijt. Ook moet je steeds nieuwe kleren kopen. Je gaat anders eten en moet voedingssupplementen slikken. Alles kost geld. Voor mij was het geen reden om nee te zeggen.’

Ook bereiden ze je voor op de gevolgen die de operatie heeft voor je leven. ‘Het is niet even: hup opereren en dan klaar. Je bent er mentaal best wel mee bezig. Stel dat het niet lukt om veel af te vallen, ben je dan sterk genoeg om ermee om te gaan? Als je nu ieder weekend uitgebreid barbecuet met je familie, ben je bereid om dat op te geven?’

Screening: van strenge diëtist tot modelpatiënt

Twee weken na de algemene introductie mag Anneloes zich melden voor de daadwerkelijke screening. ‘Het zijn vijf gesprekken met een zorgcoördinator, een arts, een diëtist, een psycholoog en een bewegingsdeskundige. De eerste die ik mocht spreken was de diëtiste. Vooraf werd gevraagd om een week lang goed bij te houden wat je eet en drinkt. Dat had ik netjes gedaan en het eerste wat de diëtist tegen me zei was: ‘Je eet veel te weinig’. Dat vond ik een rare opmerking, maar later begreep ik het wel. Ik had me erg keurig aan de eetafspraken met mijn eigen diëtiste gehouden. Als ik altijd zo netjes had gegeten was ik echt geen 145 kilo geworden. Ze dacht dat ik misschien niet eerlijk was.’

Na de screening duurt het minimaal 8 weken voordat je hoort of je goedgekeurd bent voor de operatie. Bij Anneloes duurt het 11 weken. ‘Dat vond ik veel te lang. Je wilt weten waar je aan toe bent. Maar ja, die chirurgen hebben het ook razend druk. Er worden zo’n 12.000 mensen per jaar geopereerd.’

Dan komt toch het verlossende telefoontje. ‘Ze waren heel enthousiast: ik bleek zelfs een modelpatiënt! Ik antwoordde dat ik had getwijfeld of ik wel door de screening zou komen. Je moet namelijk bewijzen dat je al meerdere diëten hebt geprobeerd en ik had dat niet allemaal op papier. Dat bleek niet een enorm probleem. Mijn BMI was 46 en ik liep er al jaren mee rond.’

Operatie en nazorg

In februari van dit jaar is het dan zover: Anneloes krijgt een gastric sleeve. Wat gebeurt er daarna? ‘De nazorg vind ik vrij goed. In het eerste jaar na de operatie krijg je iedere 3 á 4 weken een lesmiddag in de NOK: het zijn groepslessen met een diëtist, een bewegingsdeskundige of een psycholoog. En één keer in de 3 maanden heb je een individueel consult met je arts, die je weegt en vraagt of je klachten hebt.’

Toch horen wij van mensen die een maagverkleining hebben gehad ook klachten over de nazorg. Die zou niet goed genoeg zijn. Anneloes: ‘Het is wel een traject wat je zelf moet ondergaan en je moet zelf op je strepen gaan staan.’ Wat Anneloes vooral weleens hoort is dat de schuld bij de chirurg wordt gelegd, als het even niet lekker gaat na de operatie. ‘Als je niet voldoende afvalt, kijk ook eerlijk naar je eigen leef- en eetpatroon. Ik vind het vervelend als ik dan hoor: ‘Misschien is mijn maag wel te groot gelaten.’ Kijk eerlijk naar jezelf.’